Alles giet er stil um deur

De zun kwam op en alles kwam, zo als altied, in’t reur.
Een doeve ruup,  de kraant vuul op de mat.
En auto’s reden al of en an  de aole heufdstraot deur.
Wij hadden al zo vaak dit soort dagen had.

Een daotum in’t agenda van oes dagelieks bestaon.
Zun dag die men aans hiel gauw weer verget.
Want ach, wat kommen gung hadden wij met mekaar al zo vaak daon.
De wereld dreide, en wij lupen met.

En doe was daor, zunder pardon, de dood in oes bestaon.
Een naoste die  opiens het leven verleur.
Het was alsof op dat moment  de wereld stil bleef staon.
En alles gung er boeten stil um deur…

Dan dreumt wij met verlangen van zun deur-de-weekse dag.
Gewoon zun dag van dattien in’n dozien.
Wij kunt de bielden vangen, heurt de stem en heurt de lach
van die wij nooit in leven meer zult zien.

Dan vecht wij met emoties, dan vecht wij met’t verstaand
En in de nacht dan vuult wij het gemis.
Dan komp de zun, wij heurt de doef, dan leest wij in de kraant
de naam van die oes nog zo dierbaar is.

Refr: 

De zun komp op en alles komp, zo als altied, in’t reur
Een doeve röp, de kraant valt op de mat.
En auto’s riedt al of en an de olde heufdstraot deur.
En wij gaot in een neie tied op pad

De zun verlös smangs tiedelijk zien warmte en zien kleur,
Toch giet het leven er stillegies um deur.