En geel was de braom

Zie ze gaon, zie ze staon,
Twie aole mensen, vastberao’n.
De zun is rood, dommee is’t nacht.
heur haand vuult rimpelig en zacht.

En Geel was de braom en zuut reuk de linde,
toen hij heur veur’t eerst veurzichtig beminde.
en mooi was heur haor,... en warm heur haand,
dat zommer, in’t roggelaand.

Zie wuur zo klein, zie löp zo rond,
hie zöt heur rimpelige mond.
heur grieze haor, met permanent,
hie is er hielemaol an wend.

En Geel was de braom en zuut reuk de linde,
toen hij heur veur’t eerst veurzichtig beminde.
en mooi was heur haor,... en warm heur haand,
dat zommer, in’t roggelaand.

Hie zot heur ogen, heur aold gezicht.
Hie zeg: "Doh bist nog aal mien wicht!"
Nog net zo mooi als in’t begun,
doe op die dag ja va oes vun!

En Geel was de braom en zuut reuk de linde,
toen hij heur veur’t eerst veurzichtig beminde.
en mooi was heur haor,... en warm heur haand,
dat zommer, in’t roggelaand.

De vogels fluit.. de linde bluit,
zie bint host met mekaar vergruid.
hie slöt de ogen en rök de geur.
dan mak’e’t almaol even weer deur

En Geel was de braom en zuut reuk de linde,
toen hij heur veur’t eerst veurzichtig beminde.
en mooi was heur haor,... en warm heur haand,
dat zommer, in’t roggelaand.
en mooi was heur haor,... en warm heur haand,
dat zommer, in’t roggelaand.